ΧΟΥΛΙΓΚΑΝΙΣΜΟΣ
“Αναπολώ
την εποχή που καθόμασταν στα γήπεδα πολύ κοντά με τους αντιπάλους μας και δεν
έτρεχε τίποτα’’ είπε
ο ανώνυμος φίλαθλος. Δεν ήθελε να δώσει το όνομα του. Δεν τον ενδιέφερε. Ήθελε
να πει την ιστορία του. Εκείνο το ηλιόλουστο απόγευμα ξεκίνησε για το γήπεδο.
Μετρούσε τις μέρες μια-μια για να δει την αγαπημένη του ομάδα, όπως συνήθιζε
άλλωστε. Ήταν “ΝΤΕΡΜΠΥ”. Το γήπεδο ήταν γεμάτο φιλάθλους. Όλοι
φαίνονταν να έχουν έναν και μόνο σκοπό, να πανηγυρίσουν για την ομάδα τους. Ο
διαιτητής σφύριξε, το παιχνίδι άρχισε. Η εξέλιξη όμως δεν
ήταν καλή. Η ομάδα ήταν αποδιοργανωμένη, ο αγώνας γινόταν όλο και πιο δύσκολος.
Η ήττα φαινόταν βαριά. Οι οπαδοί ήταν θυμωμένοι. Ο διαιτητής δεν σφύριξε ποτέ
την λήξη του αγώνα. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, κανείς δεν κατάλαβε πως, το
γήπεδο μετατράπηκε σε αρένα. Όπου κι αν κοιτούσες, παντού υπήρχαν συντρίμμια
και τραυματίες. Μια εικόνα θλιβερή και μια φωνή να αντηχεί στ’ αυτιά του τρομοκρατημένου πατέρα : “Μπαμπά φοβάμαι…”. “Ευτυχώς που δεν είχαμε θύματα” είπαν την επόμενη μέρα στις ειδήσεις. Ο
αγωνιστικός χώρος μετατράπηκε σε πεδίο μάχης. Ο φόβος και το μίσος πήραν τη
θέση τους στη σέντρα. Οι άδειες και κατεστραμμένες κερκίδες μαρτυρούσαν τι είχε
συμβεί. “Ο
Χουλιγκανισμός καταρράκωσε το αθλητικό ιδεώδες”.
Η επιστροφή στην αθωότητα είναι δύσκολη.
Όλοι οι φορείς που εμπλέκονται στον αθλητισμό και κατ’ επέκταση η κοινωνία
ολόκληρη χρειάζεται με τόλμη να αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Ο Χουλιγκανισμός
είναι πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό και πολιτιστικό φαινόμενο. Οι νόμοι μόνο
δεν αρκούν. Τα σωματεία μόνα αδυνατούν, η οικογένεια και τα σχολεία δεν
φτάνουν. Η αλλαγή νοοτροπίας στα γήπεδα αλλάζει μόνο όταν το αποφασίσουν όλοι
μαζί. Πιο συγκεκριμένα, οι νόμοι πρέπει να εφαρμόζονται, τα σωματεία να μην
υποθάλπουν τη βία, τα Μ.Μ.Ε να μην την πυροδοτούν και το σχολείο και η
οικογένεια να θωρακίζουν τους νέους ανθρώπους ώστε να αντιστέκονται στις κακές
επιρροές.
Α.Φ.
